سهراب سپهری

از بچگی باور کرده بودم که آدمهای زیادی توی این مملکت بوده اند که ما به آثارشون دسترسی داریم و میتونن زندگی ماها رو با اندیشه های بلند خودشون خیلی بهتر از اینی که هست بکنن. نمونه اش سهراب سپهری. خیلی ذوق مرگ شدم توی زندگی وقتی که فهمیدم باور بچگی من اشتباه نبوده و خودم کلی چیز ازشون یاد گرفتم. البته به چه قیمتی؟ به قیمت همین ذوق مرج شدن. حالا خوددون گضاوت کنید. کدومج بیشتر میرزه؟ ذوق مرگ شدن یا ذوق مرج نشدن؟