در سنین نوجوانی یه مجموعه کتاب بود که اکثر کتاباشو خونده بودم ولی یکیش بود که گیر نمیومد "برفهای کلیمانجارو"، یه کتاب دیگش رو هم که پیرمرد و دریا بود فقط یه مقداریشو خوندم و اصلا نتونستم تا آخر کتابو تحمل کنم. به خاطر همین هم خودمو همیشه خطاکار میبینم. اما برفهای کلیمانجارو رو بعدا خوندم و اصلا مناسب آدمهای سن نوجوانی نبود. احتمالا مناسب آدمهای سن من بود. اینقدر هم واقعی دردناک بود که احساس کردم ما ایرانیها واقعا یا نرفتیم تو زندگی پوز اونایی رو که اونجوری ترکوندن بزنیم، یا اونایی که رفتن اونجوری ترکوندن در خاطرمون نموندن و از حافظه مون پاک کردیم، احتمالا شاید چون آدمهای خطرناک و بدی بودن...
