دوران پسا روحانیت

در شرایط کنونی به نظر میرسد که محصور و محدود در چارچوب آموخته های روحانیت نمیتوان ایران را اداره کرد. این نتیجه ای نیست که به تازگی بدست آمده باشد. بلکه سالهاست (قریب به ده سال) که خود حکومت نیز به همین نتیجه رسیده است. متاسفانه حضور احمدی نجاد به عنوان یک رییس جمهور غیر روحانی نه تنها دردی را از ملت دوا نکرد بلکه ذهن و فکر مردم را بیشتر به سمت ناتوانی سوق داد و چاره ای جز استفاده مجدد از روحانیونی که به واسطه عقبه امنیتی گذشته خود مسیری برای تعامل با دنیا داشتند نبود. شرایط به نحوی است که ضرورت عبور از روحانیت و رسیدن به نقطه ای متعادل که در آن به معیارها و ارزشهای عام تری توجه شود بیش از پیش آشکار میشود. روحانیت به وضوح از فراهم کردن زندگی سالمی برای ملت یا معذور است و یا ناتوان. در چنین شرایطی ظهور روحانیونی چون حسن خمینی نیز بعید است درد خاصی از ملت دوا کند چرا که ایشان نیز به احتمال قریب به یقین به سراغ روشهای تاریخ مصرف گذشته ای خواهند رفت که سالهاست پادزهرشان در دنیا شناخته شده است. لذا بر تمامی مردم ایران ضروری به نظر میرسد که چنانچه علاقه مند به بروز هرگونه تغییری در کشور هستند بیش از پیش تلاش بر نگاهی رو به جلو در راستای موفقیت خود داشته باشند. احزاب دست و پا شکسته و تاریخ مصرف گذشته بعید است بتوانند تغییری متناسب با شرایط کنونی کشور که همان توافق هسته ای با قدرتهای برتر دنیاست ایجاد کنند. اگر بهتر نگاه کنیم متوجه میشویم که هر دو مذاکره کننده اصلی ایران با غرب خود دانش آموخته آمریکا هستند. حسن روحانی خود دانش آموخته اسکاتلند است. و سایرینی نیز که احتمالا به زحمت مدرکی برای خود از این سو و آن سو جور کرده اند و نه عقبه علمی مشخصی دارند و نه توانایی مشخصی، خود نیز واقفند که کشور در آستانه چه فروپاشی بزرگی قرار گرفته است! و اما در چنین شرایطی خطر گروهای حرفه ای در دشمنی با ایران چون مجاهدین خلق (به قول خارجی ها!) و منافقین (به قول حکومت!) بیش از پیش احساس میشود. هر گونه سهل انگاری حکومت چه از نظر اطلاعاتی و چه از نظر امنیتی در قبال سازمانهایی که در دشمنی با "همه ایرانیان" هستند میتواند عواقب جبران ناپذیری برای ایران داشته باشد. بخصوص عادات دیرینه حکومت در "ماستمالیزاسیون حکمتی" و استفاده های تبلیغاتی از این و آن میتواند بیشترین خطرات امنیتی و اطلاعاتی را متوجه تمامی ایرانیان کند!