استقلالی تمام عیار

من خودمو یک استقلالی تمام عیار میدونم. بیخود نیاید با من بحث کنید که من باید پرسپولیسی شم. استقلال از زمان بچگی من تا حالا تونسته تیم پر افتخار و قوی باقی بمونه. حداقل در فوتبال ایران. توی آسیا هم بالاخره با قهرمانی های قدیم و نایب قهرمانی و نیمه نهایی به هر حال تونسته. استقلال له و چه نشد که بخوان بگن بیا پرسپولیسی شو. مثل این میمونه که طرف مشهدی باشه، بیان به زور به طرف بگن بیا اصفهانی شو. آخه چه کار مسخره ایه؟ چه در سطح ملی و چه در سطح بین المللی. خب حالا استقلال از نظر بین المللی ضعیفه که درسته اما استقلال به هر حال بازی های خوبیو هم تو آسیا و هم بعضا از برخی تیمهای اروپایی متوسط برده. استقلال توی تیم ملی و جام جهانی هم همیشه بازی کرده و بازیکناش هم عالی بازی کردن. مثلا تیموریان خیلی خوب توی جام جهانی بازی کرد به عنوان هافبک دفاعی. هیجکس سانتر زیبای زرینچه در جام جهانی نود و هشت و ضربه طلایی حمید استیلی رو که هم بوی طلا میداد و هم طعم طلا میداد رو فراموش نخواهد کرد! احترام به حمید استیلی هم به عنوان مثال میشه آدم عاقلی بودن و به یک پرسپولیسی احترام گذاشتن. مگه حمید استیلی کم بوده تو پرسپولیس یا تیم ملی؟ کسی اشکهای حمید استیلی بعد از به ثمر رسوندن گل رو فراموش نمیکنه. ای کاش همه ما میتونست مغزمون برای همیشه توی همون حالتی که حمید استیلی توی مغزش میگذشت باقی بمونه. در زمینه کشتی و سایر ورزشها هم مسلما اهمیت ورزشهای اول و دوم بیشتر از سایر ورزشهاست. حالا ورزش اول ما کشتیه. ورزش دوممون بعضی وقتها وزنه برداری. بعضی وقتها تکواندو. بعضی وقتها والیبال! همه اینها برای این نیست که بگم من الکی استقلالیم. من به این دلیل استقلالیم که به نظرم ورزش چیز مهمیه و باید به نظرم باشگاه استقلال هم به همه ورزشها توجه بکنه. باید میزان تجربه ورزشی موجود رو با ورزشهای دیگر هم غنی کرد.