حسن روحانی مسلما در کل خیلی به درد ایران خورد. حالا در کل یعنی چی؟ یعنی اگر ایران رو یک کشور فرض کنیم و فرض کنیم که رییس جمهور اون کشور مسوول هست که به گذشته کشور دقت کنه و برای حال و آینده برنامه ریزی کنه حسن روحانی برای کشور فرضی ایران خوب بود! حالا چرا کشور فرضی؟ چون ما کلا خیلی در ایران روح ملیتی و هویت ملیتی مشخص، ثابت، پایدار و متحدی نداریم. حالا بیخیال. تنها نکته ای که از نظر من کمی دور از ذهن به نظر میرسه اینه که روحانی بتونه مشکل اشتغال ملت رو به نحو مناسبی سر و سامان بده. وضع مملکت در حال حاضر به نوعی ناجور هست که ایجاد اشتغال معنی دار، یعنی اشتغالی که به سود جامعه و کشور و مردم تموم بشه اونقدر توی مملکت نیست. حالا ممکنه من خودم مثلا شانس بیارم برای مدتی بتونم کار درست و حسابی بکنم اما وضع مملکت در کل طوری نیست که بگیم با وضعیت اشتغال و سیستم کاری فعلی کسی میتونه روی امنیت شغلی خودش حساب کنه، یا اینکه مملکت میتونه روی حل مشکلات خودش توسط اشتغال ملت حساب کنه. خب مگه ما تو ایران مشکل زیاد نداری؟ مگه مشکل خیلی نداریم؟ مگه مشکل خیلی خیلی خیلی نداریم؟ مگه در بعضی زمینه های احمقانه خیلی خیلی خیلی خیلی مشکل نداریم؟ مگه نمیشه خیلی از اون مشکلات خیلی خیلی خیلی خیلی احمقانه رو با اشتغال معنی دار به "سادگی" سر و سامان داد؟ چرا میشه! اما ما لزوما در جهتی حرکت نمیکنیم که اون کارو بکنیم و سنگ اندازیهای بسیاری بوسیله انواع و اقسام وطن فروشان در اون زمینه بوجود میاد. متاسفانه اونقدر به حد کافی در این مملکت نیت پاک وجود نداره که "بخواد" مشکل حل بشه.