دقت کردین بازیکنهای اروپایی با اینکه خیلی پولدارن چقدر توی حسن وقتی فوتبال بازی میکنن؟ اما بازیکنای ما وقتی فوتبال بازی میکنن یه جوری بازی میکنن انگار نا ندارن فوتبال بازی کنن؟ البته بازیکنهای ما بعضی وقتها سر حال فوتبال بازی میکنن. اما این سرحال فوتبال بازی کردن توی بازیهای باشگاهی ما خیلی کم دیده میشه. مثلا وقتی تیم ملی با آرژانتین بازی میکرد. هیچوقت بازیکنهای ما در حالت عادی در اون سطح در طول یک بازی تلاش نمیکنن. خیلی حال ندارن فوتبال بازی کنن. اما بازیکنهای اروپایی توی بازیهای باشگاهی هم در اون سطح بازی میکنن. این احتمالا به مرحله رشد و بلوغ فوتبالیستها برمیگرده که باید در طول رشدشون برای اون سطح آمادگی بدنی و دویدن آماده بشن اما اون اتفاق در کشور ما به درستی نیفتاده. به نظر من کاملا واضحه که بازیکنهای ما در سن هفده سالگی به بعد اگر تمرینهای بدنی و دویدن خودشون رو خیلی سنگینتر بکنن میتونن در آینده بسیار فوتبال بهتری بازی بکنن. این بازیکنها اصلا به نظر نمیرسه که در اون سنین خیلی به فوتبال متعهد باشن. برعکسش اما توی والیبال ما اتفاق افتاده. یعنی اردوهای بسیار برای سنین پایه. و والیبال ما بسیار پیشرفت کرده. خیلی مسخره است که هیچکدوم از تیمهای فوتبال پایه ایران بازیشون چنگی به دل نمیزنه. علت اصلی افت فوتبال ما همون افت کیفیت فوتبال پایه ما هست. که با وارد شدن به لیگ برتر و جنبه های تجاری نصفه و نیمه اش هم پیشرفت چندانی نمیتونه داشته باشه. تیم نفت شاید به عنوان مثال یک استثنا باشه در این زمینه. البته فقط شاید! مطمئن نیستم.