امروز باید

بهترین شعر تمام تاریخ عمرم را بنویسم

امروز باید از بهترین اشعار طول تاریخ عمرم

چندتایی را نفله کنم

اما چطور باید بهترین اشعار طول تاریخم را بنویسم

وقتی تمامی آرزوهای شعرها را

از دست رفته مییابم و هرگز نمیتوان

شهری را به آسانی

با یک شعر فتح کرد

میان اینهمه درد و شکیبایی ما

رابطه معکوسی است

و همه چیز چند برابر بدتر شده است!
تا کجا میتوانم به این فکر کنم؟

که دنیا برای چه آنقدر خودش را جدی میگیرد

شاید اگر دنیا بامزه تر بود

میتوانست جای بهتری هم باشد

اما چرا دنیا نمیخواهد جای بهتری باشد؟

و چرا ما نمیتوانیم دنیا را جای بهتری کنیم؟

و چرا صدای آدمها آنقدر از هم دور شده است؟

و چرا اینجا تنها خانه ایست به جمعیت یک نفر؟

و چرا تنها همین خانه به جمعیت یکنفر

توانسته است خودش را مدیون تاریخ کند

به نحوی مدیون تاریخ

که ماجرای اصلی اش را نفهمد

و هرگز هم نتواند جای بهتری برای خوابیدن پیدا کند

که آسمان را همانطور متفاوت که میتواند ادراک کند

و ابرها را همانطور که او را دست می اندازند صاحب باشد